toffe rommelmarktvondsten

Een week of wat terug was ik met manlief en n vriendin bij n rommelmarkt van n kerk. Ze hadden vanalles! Van kerst spullen tot boeken, van kleding tot speelgoed. We hadden al in n kamertje rond gesnuffeld waar veel 'brocante en oude dingen stonden. Ik scoorde onder andere een gaaf klein houten kaarsenstandaartje. 

Op een gegeven moment viel mijn oog op 4 fantastische blokken hout. Ik ben dol op mooi oud hout. Liefst onbewerkt! Prachtig. Ik wilde ze heel graag hebben maar manlief keek nogal bedenkelijk. Die vroeg zich af wat ik er in zag en wat mijn plannen er mee waren. Ik had nog geen concrete plannen maar kon het eigenlijk niet over mijn hart verkrijgen om ze te laten staan. Maar manlief keek wel heel bedenkelijk dus ik legde me er bij neer en liep verder. Samen met mijn vriendin stond ik ondertussen bij de kerstspullen en we zaten te brainstormen wat ik zou kunnen maken met mijn oppaskinderen toen manlief opeens de autosleutel van mijn vriendin kwam vragen. Hij had toch de blokken hout gekocht! Ah wat is hij ook lief he❤ voor een leuke prijs kregen we de 4 houten balken mee. 
Eenmaal thuis zette ik ze tijdelijk in de vensterbank en eenmaal daar kreeg ik gelijk inspiratie! 1 ervan moest zeker een mooie schemerlamp worden. 

Ik vroeg aan mijn broertje of die er op zijn werk een gat in kon boren zodat ik er een lamp van kon maken en dat wilde hij gelukkig wel doen. Hij nam 2 balken mee en boorde in allebei een mooi gat.

kijk nou hoe mooi! Dit maakt het toch perfect? ;) 

broertjelief boorde heel netjes een gat aan de zijkant zodat je niet met het snoer zit te klieren. 

Ik kreeg van mijn broertje ook nog 2 fittingen die hij op zijn beurt weer van een collega kreeg. Ik kocht er zelf een snoer bij en zocht even op youtube op hoe ik dat alles in elkaar moest zetten. (lang leve Youtube)

1 lamp kreeg een plaatsje bij ons op de eettafel. Daar hebben we niet erg veel licht en zo zien we net wat meer ;) De andere lamp maakte ik voor mijn moeder. Ze had al een paar keer stiekempjes gevraagd wat ik nou met de balken ging doen en had al goed door laten schemeren dat ze er ook wel 1 wilde ;) Ze was er maar wat blij mee.

Zo zie je maar.. van iets simpels kun je echt iets heel tofs maken. Voor nog geen 20 euro hebben we nu 2  hele toffe lampen en we hebben nog 2 balken over ook. Daar heb ik momenteel nog geen bestemming voor. Ze staan voor nu wel prima op de vensterbank :) Wie weet bedenk ik over een half jaar opeens een toffe bestemming. 

Kerst en Oud en Nieuw

Inmiddels in het alweer februari. Voor mijn gevoel is de kerst alweer zo lang geleden. Ik had veel eerder aan een blog moeten beginnen. We kijken we weer terug op de fijne weken dat we met elkaar in Werkendam waren. Zelf lagen we met het schip al lekker vroeg in Werkendam, onze ene zoon lag er al, en daar kropen we gezellig naast. Schip naast schip. Onze oudste zoon lag met zijn schip al in de haven maar moest nog wat werkzaamheden bij een bedrijf doen, maar toen dat klaar was kwam hij al snel naast ons liggen.  3 op een rij. Beter kun je het niet treffen. Want als je kleine kinderen hebt dan valt het tegen om elke keer over al die schepen heen te klauteren. Nu was het de ene deur uit, de andere deur weer in. Juist met die dagen is het jammer dat onze twee andere kinderen een stukje verder weg wonen. Maar die kwamen regelmatig met de auto.
's Morgensvroeg ging de deur al open: Oma, papa vraagt, isser koffie? Of de oudere kleinkinderen kwamen zelf, vragen of oma nog even weg ging en of ze dan mee mochten. Vanzelf, nu moesten we het er van nemen. Omdat een paar van ons geen appelbeignets lusten, ging in op een middag appelflappen bakken met de oudste drie kleinkinderen. Wat waren ze ingespannen bezig om een mooie appelflap te maken. Stiekem af en toe snoepen van de heerlijke blokjes appel die al zo lekker geweekt waren in kaneel en suiker.

                                  

Kijk eens wat een mooi product ze met elkaar maakte.

Ze smaakten dan ook heerlijk, en ik moest ze verstoppen anders hadden ze al op geweest voor we met elkaar oud jaar vierden.

De Werkendamse haven vol met binnenvaartschepen, waarvan de meeste van kerst tot nieuwjaar blijven liggen. 

Families liggen bij elkaar.

Een vriend van onze zoon maakte foto's met een drone.

N.A.P. in je tuin

In maart was manlief jarig. De kinderen geven vaak gezamenlijk een cadeau. Zo ook dit keer, maar wat moet je nu kopen. 

Vaders wist het wel, een peilschaal voor op de meerpaal in de tuin. Toen onze zijstraat vorig jaar helemaal op de schop ging, heeft een van onze dochters aan de uitvoerder gevraagd of hij het N.A.P van onze tuin even wilde meten. Voor een bak koffie met wat lekkers wilde hij dat wel doen. En zo geschiedde. Hij zette een flinke streep op onze meerpaal waar het 1,25 boven N.A.P was. En ik ging gelijk maar eens zoeken naar een originele schaal. Van de prijzen schrokken we wel een beetje. Na een speurtocht op internet vond ik een andere leverancier. Hij stuurde mij een offerte en kon het voor bijna de helft minder leveren. Het zou helemaal goed komen. 6 weken levertijd. Dat is te begrijpen, maar na 6 -8-10  weken hoorde ik nog niks, dus maar eens gebeld. Om kort te gaan.... ik pleegde verschillende mailtjes en telefoontjes, maakte op verzoek het geld vast over, dan zou de productie op gang komen, en dan zouden we de peilschaal binnen 6 weken thuis hebben. De weken verstreken maar geen peilschaal. Ik verweet mezelf al dat ik zo gek was geweest het geld over te maken. Ik nam me voor die leverancier zo vaak te bellen en mailen dat hij uit pure wanhoop gelijk de peilschaal zou maken. Half november kwam 's avonds de post een pakket afleveren. Yep!  de peilschaal.....

Afijn, nu zijn we al die ergernissen vergeten en prijkt er een leuke peilschaal op de meerpaal.

Zingen in het Ikaziaziekenhuis.

       




Jaren geleden kreeg Ietje een uitnodiging om  1e Kerstdag mee te gaan zingen in het Ikaziaziekenhuis in Rotterdam. Inmiddels een traditionele samenzang.
Vanzelf mag lang niet elke patiënt met de feestdagen naar huis. Wat een mooi gebaar om het een hele ploeg mensen te gaan zingen voor degene die niet naar huis mogen. En gelijk een mooi gebaar naar het personeel dat met de kerstdagen moet werken.
Afijn Ietje vroeg ons of we ook meegingen. En jawel, iedereen had wel zin om het een keer mee te maken.
Die eerste keer vertrokken we 's morgens vroeg met het hele gezin richting Rotterdam
De volgende jaren wilde er steeds mee mensen mee. Totdat manlief op het idee kwam om een bus te huren. Bij ons op het dorp wisten we wel iemand die we ervoor konden vragen, en jawel, die was bereid om te rijden. We maakten wat reklame, stuurde sms-jes en app-jes rond  en hadden zo een bus vol. Tegenwoordig wordt ik in oktober al gevraagd 'of we dit jaar weer gaan'. Dus ook dit jaar hebben we weer een bericht op Facebook en Instagram gezet, die en gene een app gestuurd en zo hebben zich alweer verschillende aangemeld. Ook de buschauffeur was weer bereid om te rijden. Het is heel gezellig om zo met elkaar in de bus te zitten. En we zijn niet de enige want elk jaar verzamelen er een grote groep mensen uit de regio Rotterdam en toch ook wel wijdere omstreken.

Als je in het Ikazia ziekenhuis aankomt wordt je verwelkomt  in het restaurant, daar krijg je koffie of thee met wat lekkers aangeboden. Er worden programmablaadjes uitgedeeld en dan gaan we onder leiding van ds Vlasblom naar boven. Ze beginnen op te stellen in de 2 bovenste verdiepingen, zowel op de gangen van de afdelingen als in de trappenhuizen. Zusters proberen zoveel mogelijk zieken naar de gang te rijden zodat de patienten het van dichtbij kunnen meemaken. Er is een orgel dat op een kar staat en zo elke keer een verdieping lager meegaat.

Het is heus geen hoogstaand muzikaal optreden, maar het heeft beslist iets... Als je die mensen ziet liggen, meelezend in het programmablad, of zelfs meezingend. Oudjes die het bekende van vroeger horen en waarbij sommigen een traantje wegpinken. Dan weet je: Daar doe je het voor.

a random act of kindness

Heel af en toe gaat manlief mee boodschappen doen. We zijn dan standaard duurder uit dan normaal. Hoe dat precies komt is me een raadsel want de meeste dingen die hij in de kar gooit hebben we toch wel nodig. ;)

haha grapje natuurlijk!

Vaak als we bij de kassa staan ziet hij nog een bosje bloemen staan en die gaat dan ook standaard mee. Sommige trekken misschien hun neus er voor op, een bossie van de supermarkt maar ik vind het juist leuk! Het hoeft allemaal niet groot te zijn om er van te genieten.

Zo ook een keer. We waren een paar maanden getrouwd en hij was weer mee en gooide een bossie op de band. Ik grapte tegen de caissière dat ik me nooit aan mijn budget kon houden als manlief mee was. De caissière zei: ´Wees blij meissie. Dat je bloemen krijgt! Ik krijg nooit bloemen van iemand.´

Het klonk een beetje triest. Zo bedoelde ze het vast niet maar ik kreeg het niet uit mn hoofd.

4 weken later was manlief toevallig weer mee naar de winkel en legde weer n bos op de band. We stonden bij dezelfde caissière als een paar weken er voor.  Spontaan pakte ik een 2e bos en zei tegen manlief dat ik die aan de caissière ging geven. Manlief keek me een beetje vertwijfeld aan, was dat niet gek? Maar dat kon me niet schelen op dat moment.

We betaalden de boodschappen en ik gaf de bos aan mevrouw. Ze stond helemaal verbluft. ´Maar waarvoor dan?´ vroeg ze. Waarschijnlijk was ze haar uitspraak alweer vergeten. Ik legde het haar uit en de tranen sprongen in haar ogen. ´Dankjewel´ fluisterde ze. ´Ik had juist een erg moeilijke week, mijn moeder is afgelopen maandag overleden.´

De rij achter me kon me niet zo veel schelen. Ik weet eigenlijk niet eens of er een hele rij was! Ik vond het veel belangrijker dat deze vrouw even wat aandacht kreeg. Je proefde uit alles dat ze eenzaam was. We praatten nog even en ik heb haar veel sterkte gewenst. Ik liep met een blij hart de winkel uit. Ik voelde me blij dat ik met zo'n simpel klein gebaar iets kon doen voor een medemens.

Een mooie herinnering om dit jaar met zo n actie te kunnen eindigen bij mensen uit je omgeving die ook wel iets extra´s verdienen. We kennen  allemaal wel iemand vermoed ik. En het hoeft niet eens iets duurs te zijn. Bak koekjes met je kinderen en breng ze bij een weduwe/weduwnaar in je omgeving, schrijf een mooie kerstkaart naar iemand die wel wat warmte kan gebruiken, stuur iemand eens een appje met een uitnodiging voor een bakkie koffie of thee.

Laten we met zn allen de wereld een heel klein beetje mooier maken door iets kleins en liefs te doen voor een ander. Niemand word zo rijk door te geven!

En de caissière? Ik zie haar nog regelmatig. Ik weet niet of ze mij nog herinnert van dat bossie bloemen van toen maar dat maakt me niet uit. Ík weet nog dat ik haar blij heb gemaakt op een dag dat ze het zwaar had. En dát... geeft mij nog altijd een blij hart. 

Doe jij mee? Door iemand blij te maken met een random act of kindness?

Luie wijvenkost

Het maken van een pan luie wijvenkost ontstond jaren geleden een keer in een grote vakantie. Alle kinderen aan boord en een verre reis naar Duitsland zorgde ervoor dat mijn voorraadkast een beetje leeg raakte. Bijvoorbeeld wel rijst, maar geen mix voor nasi. Zo had ik die keer nog wel macaronimix, maar geen macaroni meer. En zo nog een paar dingen waarvan ik geen compleet menu meer kon maken. Ik had nog wel een paar potten kapucijners van HAK, en daar is iedereen bij ons gek op. Die keer maakte ik voor het eerst de kapucijners met een zakje Honig mix voor macaroni/spaghetti. Ik bakte gehakt rul en deed daar de gewelde mix doorheen en liet de kapucijners goed uitlekken, en voegde die bij het gehakt, even lekker door elkaar roeren en goed opwarmen. Niet aan de kook brengen.  Klaar! Een lekkere schep koude appelmoes op je bord erbij en je hebt een heerlijke maaltijd.

Omdat het zo simpel klaar te maken is en weinig tijd neemt noemen we het allemaal luie wijvenkost.
Voor degene die het eens willen proberen:
voor 4 personen: 1 pond rundergehakt, 2 grote potten Kapucijners van HAK, 2pakjes Honig mix voor macaroni/spaghetti.

Nu had ik dit keer het geluk dat we zelfgemaakte appelmoes erbij hadden. Vorige week kwamen we thuis en stonden er 4 grote dozen vol heerlijke grote appels op de tuintafel. De gulle gever mag bij een boomgaard de valappels rapen. Het waren prachtige grote appels, en heerlijk van smaak. Een doos nam ik mee toen de verjaardagen van onze twee kleinzonen gevierd werden. Die doos appels deelde ik aan onze kinderen. Het leuke was dat verschillende kinderen tante Ietjes tas ontdekte en daaruit allemaal al een appel gingen pakken. Zo hield ze zelf niet veel over. Bij navraag zeiden ze in koor: 'Mocht van tante Ietje', (even een inbraak van Ietje: Tuuuurlijk mag dat! 😉) De overige appels maakte ik appelmoes van.

En zo heb ik weer een lekker voorraadje om te gebruiken en uit te delen.

Moeders..

chocoladeletters

Wij besteden nooit veel aandacht aan het vieren van Sinterklaas, maar zodra de chocoladeletters in de winkels liggen probeer ik toch zo vlug mogelijk voor elk gezinslid een letter te kopen. Het liefst de eerste letter van de naam. Ervaring leert dat sommige letters erg snel op zijn, vandaar mijn haast. Toen we 'nog maar' met zijn elven waren stond ik ook een keer mijn letters uit te stallen op de band bij de kassa. Een meneer die achter me in de rij stond werd kwaad op me en vond dat ik asociaal bezig was. En...... dat ik toch ook wel begrijpen kon dat een ander ook wel letters wilde kopen, en...... dat er op deze manier niet veel overbleef..... Ik kreeg het Spaans benauwd, schaamde me wel en beetje, maar een vrouw die achter de boze man in de rij stond wees hem terecht: 'Âsociaal?'schetterde ze, 'Waarom? As zij der nou zoveul nodig het veur dr gezin, ze betoald er tenslotte toch veur....'
Pffff, dat luchtte op, waarom kwam ik daar nu zelf niet even op? Maar goed. Door de jaren heen begrijp ik aan de reacties van kassières wel dat het kopen van mijn aantal letters toch iets bijzonders is. En elk jaar moet ik weer opnieuw tellen hoeveel ik er nodig heb want of er heeft er weer een verkering, of iemand een baby erbij.

Vorig jaar kocht ik ze in een supermarkt in Rotterdam. Onder het scannen van de letters merkte ik al dat de kassière  me steeds  nieuwsgierig gadesloeg. Super lollig, Met in mijn achterhoofd het gezegde van die mevrouw hierboven, dat ik ervoor betaal, sta ik vanaf die tijd dus aardig zelfverzekerd aan de kassa. Affijn die kassière kon haar nieuwsgierigheid niet langer bedwingen en vroeg heel liefjes met een Rotturdôms accent: 'Zoow, leidt u een club of zoow?'
'Oooow nee hoor, dit is alleen voor ons gezin', antwoordde ik nonchalant met een lichte spoor van trots, en ging door met mijn tas inpakken. Ik moet zeggen dat ze het leuk formuleerde, want tenslotte lijkt het leiden van een groter gezin wel op een clubje.. Ze was verbaasd en vroeg nog snel even: Maar as ik vrage mâg, hoeveel kinderen  heeft u dan?

Dit jaar werd het stapeltje weer groter. Ik liep met manlief in de supermarkt toen ik voor het eerst de letters zagen staan, we besloten ze gelijk maar te kopen. We zochten en graaiden om de goede letters bij elkaar te zoeken. Manlief vroeg verbaasd: 'Doe je de baby's ook een letter, dat eten ze toch nog niet?' Ik: 'Ja, je moeder deed dat ook altijd". Hij moet eens weten hoe vaak ik daarvan genoten heb. ;) Ditmaal zat er een 'nieuwe' achter de kassa,  een medewerker stond achter haar. Ze keek eens naar de stapel letters die langzaamaan naar haar toe kwam schuiven, lachte een beetje voorzichtig, ze keek met regelmaat even op van haar werk, maar zei verder niets. Ik ben benieuwd wat ze gedacht heeft.
Afijn ik rekende af en dacht dat ik naast de zegeltjes een rolletje behang cadeau kreeg,  maar o nee, haha,  ik zag het al, het was de kassabon.

Nu het uitdelen nog,  het is nog leuker te zien wat ze er mee doen, de een eet het liefst in een keer de letter op, de ander breekt er voorzichtig een stukje af en legt het overige in de koelkast.
Maar op komen ze, een meest vlugger dan we willen.
Bij het zien van deze foto vroegen verschillende: Waarom die S bovenop? Die had ik extra gehaald omdat er soms iemand is die liever puur heeft. Die melkletter komt evengoed wel op. 😁

Fijne dag verder. Moeders...