N.A.P. in je tuin

In maart was manlief jarig. De kinderen geven vaak gezamenlijk een cadeau. Zo ook dit keer, maar wat moet je nu kopen. 

Vaders wist het wel, een peilschaal voor op de meerpaal in de tuin. Toen onze zijstraat vorig jaar helemaal op de schop ging, heeft een van onze dochters aan de uitvoerder gevraagd of hij het N.A.P van onze tuin even wilde meten. Voor een bak koffie met wat lekkers wilde hij dat wel doen. En zo geschiedde. Hij zette een flinke streep op onze meerpaal waar het 1,25 boven N.A.P was. En ik ging gelijk maar eens zoeken naar een originele schaal. Van de prijzen schrokken we wel een beetje. Na een speurtocht op internet vond ik een andere leverancier. Hij stuurde mij een offerte en kon het voor bijna de helft minder leveren. Het zou helemaal goed komen. 6 weken levertijd. Dat is te begrijpen, maar na 6 -8-10  weken hoorde ik nog niks, dus maar eens gebeld. Om kort te gaan.... ik pleegde verschillende mailtjes en telefoontjes, maakte op verzoek het geld vast over, dan zou de productie op gang komen, en dan zouden we de peilschaal binnen 6 weken thuis hebben. De weken verstreken maar geen peilschaal. Ik verweet mezelf al dat ik zo gek was geweest het geld over te maken. Ik nam me voor die leverancier zo vaak te bellen en mailen dat hij uit pure wanhoop gelijk de peilschaal zou maken. Half november kwam 's avonds de post een pakket afleveren. Yep!  de peilschaal.....

Afijn, nu zijn we al die ergernissen vergeten en prijkt er een leuke peilschaal op de meerpaal.

Zingen in het Ikaziaziekenhuis.

       




Jaren geleden kreeg Ietje een uitnodiging om  1e Kerstdag mee te gaan zingen in het Ikaziaziekenhuis in Rotterdam. Inmiddels een traditionele samenzang.
Vanzelf mag lang niet elke patiënt met de feestdagen naar huis. Wat een mooi gebaar om het een hele ploeg mensen te gaan zingen voor degene die niet naar huis mogen. En gelijk een mooi gebaar naar het personeel dat met de kerstdagen moet werken.
Afijn Ietje vroeg ons of we ook meegingen. En jawel, iedereen had wel zin om het een keer mee te maken.
Die eerste keer vertrokken we 's morgens vroeg met het hele gezin richting Rotterdam
De volgende jaren wilde er steeds mee mensen mee. Totdat manlief op het idee kwam om een bus te huren. Bij ons op het dorp wisten we wel iemand die we ervoor konden vragen, en jawel, die was bereid om te rijden. We maakten wat reklame, stuurde sms-jes en app-jes rond  en hadden zo een bus vol. Tegenwoordig wordt ik in oktober al gevraagd 'of we dit jaar weer gaan'. Dus ook dit jaar hebben we weer een bericht op Facebook en Instagram gezet, die en gene een app gestuurd en zo hebben zich alweer verschillende aangemeld. Ook de buschauffeur was weer bereid om te rijden. Het is heel gezellig om zo met elkaar in de bus te zitten. En we zijn niet de enige want elk jaar verzamelen er een grote groep mensen uit de regio Rotterdam en toch ook wel wijdere omstreken.

Als je in het Ikazia ziekenhuis aankomt wordt je verwelkomt  in het restaurant, daar krijg je koffie of thee met wat lekkers aangeboden. Er worden programmablaadjes uitgedeeld en dan gaan we onder leiding van ds Vlasblom naar boven. Ze beginnen op te stellen in de 2 bovenste verdiepingen, zowel op de gangen van de afdelingen als in de trappenhuizen. Zusters proberen zoveel mogelijk zieken naar de gang te rijden zodat de patienten het van dichtbij kunnen meemaken. Er is een orgel dat op een kar staat en zo elke keer een verdieping lager meegaat.

Het is heus geen hoogstaand muzikaal optreden, maar het heeft beslist iets... Als je die mensen ziet liggen, meelezend in het programmablad, of zelfs meezingend. Oudjes die het bekende van vroeger horen en waarbij sommigen een traantje wegpinken. Dan weet je: Daar doe je het voor.

a random act of kindness

Heel af en toe gaat manlief mee boodschappen doen. We zijn dan standaard duurder uit dan normaal. Hoe dat precies komt is me een raadsel want de meeste dingen die hij in de kar gooit hebben we toch wel nodig. ;)

haha grapje natuurlijk!

Vaak als we bij de kassa staan ziet hij nog een bosje bloemen staan en die gaat dan ook standaard mee. Sommige trekken misschien hun neus er voor op, een bossie van de supermarkt maar ik vind het juist leuk! Het hoeft allemaal niet groot te zijn om er van te genieten.

Zo ook een keer. We waren een paar maanden getrouwd en hij was weer mee en gooide een bossie op de band. Ik grapte tegen de caissière dat ik me nooit aan mijn budget kon houden als manlief mee was. De caissière zei: ´Wees blij meissie. Dat je bloemen krijgt! Ik krijg nooit bloemen van iemand.´

Het klonk een beetje triest. Zo bedoelde ze het vast niet maar ik kreeg het niet uit mn hoofd.

4 weken later was manlief toevallig weer mee naar de winkel en legde weer n bos op de band. We stonden bij dezelfde caissière als een paar weken er voor.  Spontaan pakte ik een 2e bos en zei tegen manlief dat ik die aan de caissière ging geven. Manlief keek me een beetje vertwijfeld aan, was dat niet gek? Maar dat kon me niet schelen op dat moment.

We betaalden de boodschappen en ik gaf de bos aan mevrouw. Ze stond helemaal verbluft. ´Maar waarvoor dan?´ vroeg ze. Waarschijnlijk was ze haar uitspraak alweer vergeten. Ik legde het haar uit en de tranen sprongen in haar ogen. ´Dankjewel´ fluisterde ze. ´Ik had juist een erg moeilijke week, mijn moeder is afgelopen maandag overleden.´

De rij achter me kon me niet zo veel schelen. Ik weet eigenlijk niet eens of er een hele rij was! Ik vond het veel belangrijker dat deze vrouw even wat aandacht kreeg. Je proefde uit alles dat ze eenzaam was. We praatten nog even en ik heb haar veel sterkte gewenst. Ik liep met een blij hart de winkel uit. Ik voelde me blij dat ik met zo'n simpel klein gebaar iets kon doen voor een medemens.

Een mooie herinnering om dit jaar met zo n actie te kunnen eindigen bij mensen uit je omgeving die ook wel iets extra´s verdienen. We kennen  allemaal wel iemand vermoed ik. En het hoeft niet eens iets duurs te zijn. Bak koekjes met je kinderen en breng ze bij een weduwe/weduwnaar in je omgeving, schrijf een mooie kerstkaart naar iemand die wel wat warmte kan gebruiken, stuur iemand eens een appje met een uitnodiging voor een bakkie koffie of thee.

Laten we met zn allen de wereld een heel klein beetje mooier maken door iets kleins en liefs te doen voor een ander. Niemand word zo rijk door te geven!

En de caissière? Ik zie haar nog regelmatig. Ik weet niet of ze mij nog herinnert van dat bossie bloemen van toen maar dat maakt me niet uit. Ík weet nog dat ik haar blij heb gemaakt op een dag dat ze het zwaar had. En dát... geeft mij nog altijd een blij hart. 

Doe jij mee? Door iemand blij te maken met een random act of kindness?

Luie wijvenkost

Het maken van een pan luie wijvenkost ontstond jaren geleden een keer in een grote vakantie. Alle kinderen aan boord en een verre reis naar Duitsland zorgde ervoor dat mijn voorraadkast een beetje leeg raakte. Bijvoorbeeld wel rijst, maar geen mix voor nasi. Zo had ik die keer nog wel macaronimix, maar geen macaroni meer. En zo nog een paar dingen waarvan ik geen compleet menu meer kon maken. Ik had nog wel een paar potten kapucijners van HAK, en daar is iedereen bij ons gek op. Die keer maakte ik voor het eerst de kapucijners met een zakje Honig mix voor macaroni/spaghetti. Ik bakte gehakt rul en deed daar de gewelde mix doorheen en liet de kapucijners goed uitlekken, en voegde die bij het gehakt, even lekker door elkaar roeren en goed opwarmen. Niet aan de kook brengen.  Klaar! Een lekkere schep koude appelmoes op je bord erbij en je hebt een heerlijke maaltijd.

Omdat het zo simpel klaar te maken is en weinig tijd neemt noemen we het allemaal luie wijvenkost.
Voor degene die het eens willen proberen:
voor 4 personen: 1 pond rundergehakt, 2 grote potten Kapucijners van HAK, 2pakjes Honig mix voor macaroni/spaghetti.

Nu had ik dit keer het geluk dat we zelfgemaakte appelmoes erbij hadden. Vorige week kwamen we thuis en stonden er 4 grote dozen vol heerlijke grote appels op de tuintafel. De gulle gever mag bij een boomgaard de valappels rapen. Het waren prachtige grote appels, en heerlijk van smaak. Een doos nam ik mee toen de verjaardagen van onze twee kleinzonen gevierd werden. Die doos appels deelde ik aan onze kinderen. Het leuke was dat verschillende kinderen tante Ietjes tas ontdekte en daaruit allemaal al een appel gingen pakken. Zo hield ze zelf niet veel over. Bij navraag zeiden ze in koor: 'Mocht van tante Ietje', (even een inbraak van Ietje: Tuuuurlijk mag dat! 😉) De overige appels maakte ik appelmoes van.

En zo heb ik weer een lekker voorraadje om te gebruiken en uit te delen.

Moeders..